Mart ayı geldi gelecek. Kış bitiyor ve ilkbahar başlıyor. Ne güzel mevsimdir bahar! İlkiyle ve sonuyla farklı şeyler ifade eder. İki mevsimde de yağmur üzerimize yağar ve bize birşeyler anlatır. Sonbaharda yağan yağmur hüzünlendirirken, ilkbaharda yağan yağmur mutluluk verir. İlkbahar ümittir, filizdir, sevinçtir, coşkudur. Kışta atılan tohumların neşvünema bulmasıdır, yeniden doğuştur. İlkbahar yaşanılası en güzel mevsimlerden biridir. İlkbaharın herbir günü, herbir haftası tabiatın ve topraktan gelen ademoğlunun birer bayramı hükmündedir. Kâinat, âdeta bir festival misali, yaratıcının ihsan ettiği bütün hediyeleri üzerine takar, muhteşem bir resmi geçitle kendini sergiler. Bu sergiyi izlemek ne kadar da keyifli olur. Sabahları gökyüzünün birbirinden değişik renklerini, bulutların güneşe yaptığı oyunları ve sonra güneşin o nazlı edasıyla ufuktan yükselişini izlemek... Havanın o tertemiz kokusunu ciğerlerimize çekmek... Hepsi ayrı bir lezzet... Başımızı nereye çevirsek orada bir kıpırtının bir tazeliğin sesi duyulur. Tıpkı bir müzik sesi, bir şiir sözü tadında. Kışın kupkuru olan ağaç dallarının zırhını yarıp çiçeğe durması sonra bunların yemyeşil yapraklara dönüşüp meyve vermesini izlemek... Sadece ağaçlar ve çiçekler mi? Kışın soğuk ve hırçın havalarından yorulan deniz bile sakindir artık. Sahili dövmekten, dalgalarıyla kabarıp coşmaktan yorulup usul usul gidip gelmeye başlar. Yaramaz bir çocuk misali kışın yaptıklarından özür diler, sahilden. Kâinatla birlikte ademoğlu da kendini güneşe, yeşile ve maviye atar. Bedeni yorulmuştur, yüreği soğumuştur. Kuru dal misali zırhını çıkarmaya hazırdır. Gökyüzünün masmavi rengine eşlik eden pembe beyaz bulutlarıyla, bazen nazlı bazen ısrarcı güneşiyle, taptaze kokan çiçekleriyle insana yaşama sevinci verir. Yeni hayaller kurdurur, içindeki o çocuksu sevinci uyandırır, ümitleri yeşertir. Artık sabahlar daha farklı ışıldar. Bu ışıltı cemrelerin birer birer düşmesiyle bir başka hissedilir. Cemre; bir diğer manası ateş ve kor, düştüğü yeri ısıtır. Önce havaya sonra suya ve en sonunda da toprağa düşer. Cemreler baharın ayak sesleridir. Sevgidir cemre; havaya düştüğünde ümit, suya düştüğünde hasret, toprağa düştüğünde vuslat olur. Toprakla birlikte topraktan gelen ademoğlunun yüreğine de düşer ve Mevlana gibi: "Sen ruhuma cemre diye damladıktan sonra ben bu bedende neyleyeyim... Aşk da 'SEN' Hasret de 'SEN' Ben de 'SEN' Aşk' ı zikretmek için; söz dudağa gelmeden önce, cemre gibi yüreğe düşmelidir..." demeye başlar. Hayat ümittir, ümit etmektir. Hayatın amacı, amaçlı bir hayat yaşamaktır. Her bahar mevsimi de amaçlarımızı sular ve yeşertir. Mis gibi çiçekler açar, gönlümüz şenlenir. Hayatın her anı gibi özel olan bu baharda da güzellikler görelim, o güzelliklerdeki tılsıma tutunalım. İnadı bırakıp yaratılış gayemize uygun yaşayalım, içimizdeki güzellik filizlerinin açmasına izin verelim. Nasıl kış mevsiminde bütün bitki ve haşerat öldürülüp bahar mevsiminde tekrar misli ile diriltilip hayatlandırılıyor. Öldükten sonra dirilecek olan ademoğlu gibi. Bu öldürüp diriltme fiilinin, gözümüz önünde, hatta bedenimizde sürekli tekrar etmesini müşahade ettiğimiz gibi biz de hayatımıza yepyeni bir güzellik ve anlam katalım. İzin verelim cemreler yüreğimize düşsün. Birincisi; 'SEVGİ' getirsin insanlığa, İkincisi; 'SEVGİ' katsın hayata, Üçüncüsü; 'SEVGİ' yeşertsin tüm dünyada, barış tohumları eksin... Samimiyet, dostluk, birlik, beraberlik daim olsun... ...Sevgiyle, Muhabbetle, Huzurla, Sağlıkla... ...Güzel İnsanlar...