İllâ kan birliği olan mıdır en yakının? Yoksa can birliği, gönül birliği, ideal birliği olan mı? Kardeşin olması için ne kan birliğine ne de beden yakınlığına ihtiyaç vardır. Eğer seviyorsan, değer veriyorsan, gözün görmese de yüreğin görür böyle insanları.
Vefadır, onları birbirine bağlayan. Samimiyettir, gönülden gönüle sözsüz konuşan. Fedakarlıktır, zor gününde yanında olman. İyi günde herkes iyidir de kötü günde er kişi iyidir... Dostluk, içinde saf katıksız sevgi barındırır. En kötü gününde hep yanındadır. İhanet bilmez, yalan bilmez, hep iyiliğini ister. Senin ilerlemenden, yükselmenden gurur duyar. Hatalarını yüzüne vurmaz. Tatlı dille hatanı anlamanı sağlar. Dost seni olduğun gibi kabullenmiştir. Sırlarını mezara götürür. Dostluk gül olmaktır; yaprağı ile de, dikeni ile de.
Allah’ a imandan sonra en büyük sermayemiz Allah için edindiğimiz dostlarımızmış. Şöyle bir hayatımıza dönüp baksak bunun ne büyük bir şans olduğunu anlarız. Şüphesiz Allah için edinilen dost bizi iyiliğe sevk edecek, hatta belki de eksiklerimizi tamamlamaya, bilmediklerimiz için yol göstermeye vesile olacak bir hediyedir. Şu bir gerçektir ki dünyalık şeyler gelip geçicidir, çokta çabuk unutulur; ancak Allah rızası için, insanların sevgisini kazanmak adına yapılanlar bunun dışındadır. Çünkü onun karşılığını verecek olan merci Allah’ tır. Hani bir söz vardır; en doğru dostluk, var günde olan değil, dar günde olandır. Var günün dostu postunu düşünür; dar günün dostu da dostunu düşünür.
Öyle bir devirde yaşıyoruz ki; kırk yıllık dostunu bir kenara itip, geçici kırk kuruşun, makamın kulu kölesi olanların devri. Halbuki insan, neye değer verirse, ona indirgenir. Ahlaklı, mantıklı ve vicdanlı gönüllerin antikacılar çarşısında bile bir değeri yok. Bunun yanında, insanları teknoloji esir almış; rehavet, tembellik ve kendine yeterlilik insani duygulara zarar vermiş. En samimi duygularla sunacağınız bir öneri bir teklif bile şüpheyle karşılanır olmuş. Mehmet Akif Ersoy' un şiirinde dediği gibi; "Haya sıyrılmış inmiş, öyle yüzsüzlük ki heryerde. Ne çirkin yüzleri örtermiş, meğer o incecik perde. Vefa yok, ahde hürmet hiç, lafe-i bi medlul. Yalan raiç, hiyanet mültezem, heryerde hak meçhul. Ne tüyler ürperir Ya Rab, ne korkunç inkılab olmuş. Ne din kalmış ne iman, din harab, iman türab olmuş.
" Çevremizde bizi huzursuz eden insanlara baktığımızda, bizi hep ’kendimizden başkası olmaya” zorlayanlar olduğunu görürüz. Bizi sürükleyip çekiştirerek kendi hizalarına gelmemiz için iterler, koşarlar. Bunu yaparken de bizi yaraladıklarının farkına bile varmazlar. Onlar için önemli olan; varsa yoksa kendi arzu ve istekleri, hırsları ve çıkarlarıdır.
Ama dostun ki öyle mi? Birbirlerini rahatlatanlar ancak birbirlerini arzularlar. Bütün kuru gürültülerin bittiği yerde; insan, omzunda dinlenebileceği bir huzur arar ve durabileceği bir dost durağında konaklar. Yürüyemediği yerde ondan destek alır, koşamadığı yerde ona tutunur. Aslında dost ’yanında en çok kendiniz gibi olduğunuz’dur. Yanında kendimiz olmaktan çekinmediğimiz, sıkılmadığımız, utanmadığımız kimsedir, dost. Ve hayatta olabileceğiniz en güzel yer de, o dostunuzun duasının içinde olmaktır. Doğru bir dostun dostluğunu nasıl anlayabiliriz? Bu sorunun cevabını duyar gibiyim; dostuyla dostluğu iyi olduğu anlarda sevgide ve saygıda zirveye çıkılsa da, asıl dostluğun en doğru anı, çıkarları çatışdığındaki dostluğudur. İnsan kendisi hakkında ümitsizliğe düştüğü zamanlarda bile dostunun gözünde böyle bir karanlık görmez. Görmedikçe ona ’dost’ der. Tesellisine, varlığına daha sıkı sarılır. Hep yanında olmayı ister.
Dost, dünyamızı içten dışa güzelleştirir ve bizim dahi şüpheye düştüğümüz güzelliklere inandırır. İnsan, ihtimalleri göz önünde bulundurmadan ümit sahibi olamaz. Ümit sahibi olmadan da hayal sahibi olamaz. Hayal sahibi olmak da yanımızda bizi bizden daha iyi tanıyan bir dostla mümkündür. Göremediğimizi biz de görecek, gözlerinde kendimizi izleyebileceğimiz dostlara, dillerinden kendimizi duyabileceğimiz dostlara muhtacız. Dostlukla kalın Efendim...Hürmetler... Nurcan Mican
