Çok ağrılarım vardı.Öyle acı çekiyordum ki özellikle sabahları,daha yataktan kalkmadan beni ağlatıyordu.Sol bacağımı hareket ettiremiyordum.
Eşim her sabah beni ağlarken buluyordu yatağımda.
Bu uzun bir süre böyle devam etti.
Sonunda doktora gittik.
Gerekli tahliller yapıldı ama bir teşhis konulamadı.Bir gerçek vardı ağrılarım.Onu da ben çekiyordum.
Neredeyse hayattan kopuyordum...
Böyle böyle günler,aylar geçiyordu.
Bir gün bir telefon...
Bir öğrencim...Eğer benim için de uygunsa bana gelmeyi düşünüyorlarmış bir kaç öğretmen Arkadaşım ve öğrencilerimle...
O ne?Ağrılarım geçmeye mi başladı...?
Kendimi bir hayli iyi hissetmeye başladım.
Daha sözünü duyar duymaz.Bir öğretmen için mutlulukların en güzeli.Mutluluk insanı iyileştirirmiş,gerçekten doğru.Sözü bu kadar mutlu ediyorsa onlar gelince nasıl olurum bilemiyordum.
Sonra geldiler işte.Nisan ayında Uşak'taydı yirmi kişi.
Ve benim gözlerimle birlikte yüreğim de gülüyordu.
İlk öğrencilerimdi gelenler.İlk Müdürüm.Ben onlarla öğrendim mesleğimi.
Onlarla tattım meslek heyecanımı.
Ben okula gelirken beni uzaktan görüp okul bahçesinde beni selamlamak için sıraya girişlerini hiç unutmuyorum.Zor şartlarda ders işleyişimiz
gözümün önünden gitmiyor.İlkler hiç unutulmazmış ya.Onlarda beni unutmamışlar.İyiki unutmamışlar.
Uşak'ta da anılarımız oldu.Yıllardan sonra kibar nazik birer hanımefendi ve birer beyefendi olarak çıktılar karşıma.Yaşadığım en güzel anılarımı da getirdiler bana.Hepsi tek tek gözümün önünden geçti o yıllardaki halleriyle.
Canlarım benim.
O zaman gelip öğretmenlerine hayat verdiler.
Şimdi "Öğretmenler Günü"ne bir gün kala aklımdan geçtiniz bir bir.
Öğretmen Arkadaşlarıma ve siz sevgili öğrencilerime tekrar teşekkürler...Sonsuz Teşekkürler...
Sevgiyle,saygıyla öpüyorum hepinizi.
Bu sevgi dolu halinizi,dürüstlüğünüzü hiç kaybetmeyin...
Tekrar çoğalarak görüşmek üzere...
YİNE BEKLİYORUM... 
 

DÜNYANIN BÜTÜN ÇİÇEKLERİ
"Bana çiçek getirin, dünyanın bütün çiçeklerini buraya getirin." 

--- Köy öğretmeni Şefik Sınıg'in son sözleri.
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum
Bütün çiçeklerini getirin buraya,
Öğrencilerimi getirin, getirin buraya,
Kaya diplerinde açmış çiğdemlere benzer
Bütün köy çocuklarını getirin buraya,
Son bir ders vereceğim onlara,
Son şarkımı söyleyeceğim,
Getirin, getirin...ve sonra öleceğim.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Kir ve dağ çiçeklerini istiyorum,
Kaderleri bana benzeyen,
Yalnızlıkta açarlar, kimse bilmez onları
Geniş ovalarda kaybolur kokuları...
Yurdumun sevgili ve adsız çiçekleri
Hepinizi, hepinizi istiyorum, gelin görün beni,
Toprağı nasıl örterseniz öylece örtün beni.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Afyon ovasında açan haşhaş çiçeklerini
Bacımın suladığı fesleğenleri,
Koy çiçeklerinin hepsini, hepsini,
Avluların pembe entarili hatmisini,
Çoban yastığını, peygamber çiçeğini de unutmayın,
Aman Isparta güllerini de unutmayın
Hepsini, hepsini bir anda koklamak istiyorum.
Getirin, dünyanın bütün çiçeklerini istiyorum.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Ben köy öğretmeniyim, bir bahçıvanım,
Ben bir bahçe suluyordum, gönlümden,
Kimse bilmez, kimse anlamaz dilimden,
Ne güller fışkırır çilelerimden,
Kandır, hayattır, emektir benim güllerim,
Korkmadım, korkmuyorum ölümden,
Siz çiçek getirin yalnız, çiçek getirin.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Baharda Polatlı kırlarında açan,
Güz geldi mi Kop dağına göçen,
Yörükler yaylasında Toroslarda eğleşen,
Muş ovasından, Ağrı eteğinden,
Gücenmesin bütün yurt bahçelerinden
Çiçek getirin, çiçek getirin, örtün beni,
Eğin türkülerinin içine gömün beni.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
En güzellerini saymadım çiçeklerin,
Çocukları, öğrencileri istiyorum.
Yalnız ve çileli hayatimin çiçeklerini,
Köy okullarında açan, gizli ve sessiz,
O bakımsız, ama kokusu essiz çiçek.
Kimse bilmeyecek, seni beni kimse bilmeyecek,
Seni beni yalnızlık örtecek, yalnızlık örtecek.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Ben mezarsız yaşamayı diliyorum,
Ölmemek istiyorum, yasamak istiyorum,
Yetiştirdiğim bahçe yarıda kalmasın,
Tarumar olmasın istiyorum, perişan olmasın,
Beni bilse bilse çiçekler bilir, dostlarım,
Niçin yaşadığımı ben onlara söyledim,
Çiçeklerde açar benim gizli arzularım.

Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Okulun duvarı çöktü altında kaldım,
Ama ben dünya üstündeyim, toprakta,
Yaz kış bir şey söyleyen toprakta,
Çile çektim, yalnız kaldım, ama yasadım,
Yurdumun çiçeklenmesi için daima yaşadım,
Bilir bunu bahçeler, kayalar, köyler bilir.
Simdi sustum, örtün beni, yatırın buraya,

Dünyanın bütün çiçeklerini getirin buraya.
CEYHUN ATUF KANSU