Çocukluk oyunlarıyla geçiyordu günler.Öyle geniş bir alan,bir park yoktu ortalıkta.Biz sadece oyunumuzu düşünürdük.Tek derdimiz annemiz erkenden çağırmasındı.Çok iyi anlaşan çocuklardık,hiç kavga ettiğimızi hatırlamıyorum

.Oyuna öyle dalıp kendimizden geçerdik.Yüzümüz kıpkırmızı olurdu koşturmaktan. Ben zayıf cılız bir çocuktum. Fazla hareketlilik yasaktı bana.Zayıflıktan değildi ama geçirdiğim trafik kazasından.Ben kendimi oyuna öylesine verirdim ki yüzümden kan damlayacak sanırdınız. Bir gün babam yakalamıştı beni,ter içinde ve yüzü kıpkırmızı.Beni bir kenara çekip uzun uzun bu kadar yorucu oyunlar oynamamak gerektiğini anlattı.Hatta doktorların bunu yasakladığını söyledi. Sonra günler geçti ama ben sokakta dokuz kiremit oynamaktan hiç vazgeçmedim.Fırsat buldukça oynadım.Evin büyük kızı olduğum için sokak yasaktı bana.Çünkü evde iş çoktu anneme yardım gerekiyordu. Yaşım küçüktü ama elime iş yakışıyordu. Daha Ilkokula başlamamıştım,ama yemek bile yapıyordum hem de gazocağında. Annem bizi hiç ihmal etmezdi.Biraz boşluk bulunca bizi yani çocuklarını Fuara götürür orada bizimle beraber oynardı.Top oynardık,ip atlardık.Çok zevkli olurdu. Fuarda ben en çok gül bahçesini severdim.Mis gibi kokardı o güller.Her biri yemek tabağı büyüklüğünde açardı.Sarı,kırmızı,beyaz...Hatta aynı gülün bir yeri sarı bir yeri kırmızı olanı vardı. Bilmeceler sorulurdu,sessiz sinema oynanırdı o gün.

Kısacası oyuna doymazdık ama iyice yorulurduk.Bazen komşularımız da katılırdı bize. Izmir'in büyüklerin söylemiyle Tamaşalık mahallesinde hemen Kadife Kale'nin alt kısmında ne güzel günler geçirmişiz. Bir de Kadife Kale'ye çıkışımızı hatırlıyorum. Komşularla birlikteyiz. Yürüyerek çıkıyoruz.Biz çocuklar bazen koşarak gidiyoruz sanki bir yere yetişecekmiş gibi. İşte Polis Radyosu, önündeyiz."Sevemedim kara gözlüm seni doyunca" diyor ince etkili bir ses.Hepimiz durup dinliyoruz.Bizden büyük gençlerden biri "Hadi bir istekte bulunalım "diyor. İçeri girmek yasak ama biz isteğimizi dışardan da duyabiliyoruz.Hele istek sahibi olarak isimlerimizi duyunca yerimizde hoplayıp zıplamaya başladık.Çocukluk işte. Sıradaki şarkı bizim istek şarkımız."Köprüden geçti gelin" Melodisi kulaklarımda. Komşularımızla yaptığımız bir başka eğlenceli şey"Bahar Bayramını" kutlamaktı. Akşamdan herkes istek ve dileklerini bir kağıda yazardı. Sabah herkes güzel kıyafetlerini giyer hep birlikte deniz kenarına gidilir istek kağıtları denize atılırdı. Şimdi gözümün önünden hepsi bir bir geçiyor.Mahalledeki teyzeler biz çocuklar hayranlık duyduğumuz ablalar...Ne güzeldi bizim çocukluğumuz ve insan ilişkileri.

 Ne kadar büyüsem de küçüğüm elinde Anam babam yârim İzmir Senden uzak bu memlekette Aklım hep sende canım İzmir Oradaki dost ve arkadaşlarıma selam ve sevgilerimle. Ayrıca 23 Nisan'ımız kutlu olsun.Önce çocukların yüzü gülsün,bol kahkahalı mutlu mu mutlu günleri olsun... Seyran Madanoğlu